Alsancak'a otobüsle gittiğim bir gün tekerlekli sandalyesi ile yaşlı bir adam otobüs durağında bekliyordu.Son teknoloji otobüs yanaştı,şoför yerinden indi rampayı açtı ve otobüse binmesini sağladı. Alsancak'a ulaştığımızda inmek isteyen amca için aynı özen gösterilemedi.İneceğim duraktan önce olmasına rağmen birlikte indik.Karşı kaldırıma geçmek istediğini söyledi.Kaldırımda engelliler için yapılmış rampadan indirmeye çalışırken sandalyenin tekerleklerini engelleyen yağmur oluğu yüzünden yaşlı adamı az daha düşürüyordum.Zar zor karşı kaldırıma ulaştık.Bu seferde aynı lanet olası yağmur oluğu yüzünden tekerlekli sandalyeyi çıkarmakta bir hayli zorlandım.Yaşlı adamı binmek istediği otobüse bindirip yolcu ettikten sonra görebildiğim kaldırımlardaki tüm engelli rampalarını fotoğraflamaya çalıştım.
Medeni bir şehirde yaşadığımızı düşünürken medeniyetsizliğin göbeğinde dolaşıyor olmak bir o kadar kahretti beni.
Fazla değil sadece 24 saatliğine,yarın sabah evinizden çıktıktan sonra kendinizi bedensel,görme,işitme,konuşma yada zihinsel engelli bir çocuğa sahipmişsiniz gibi düşünerek inceleyin yaşadığınız şehri ve insanları.Eminim ki bu vicdani olarak bizlere çok şey katacak.Fırsatımız olduğu zaman her birimiz bizi yöneten, şehrimiz için çalışan yöneticilere gerçekten önemli olan soruları yöneltebilecek.Şehir adına yapılan yada yapılacak her şeyi sadece sağlıklı insanları düşünerek planlanmasından vazgeçmelerini başarabilmek bizim çabalarımızla gerçekleşecektir.
Düşünce engelinin en büyük engel olduğunu düşünüyorum. Dünya her renktir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder